Tijd vliegt

We zitten nu in Townsville (18-3) aan het strand in een heerlijke bries, een gevolg van orkaan Nathan die weer terugkeert richting Port Douglas. De Rockpool waar we nu voor kwamen is dicht voor onderhoud dus besluiten we de blog te updaten. Hiervoor gaan we weer terug naar 3 maart.
Nadat we de Big 4 camping hadden verlaten reden we zover mogelijk door naar het noorden als we zin in hadden om toch wat extra kms te maken. We besloten in Evans Head te stoppen op Silver Sands camping, aan de monding van de Richmond rivier. Gevraagd aan de receptionistes waar de beste Fish and Chips te krijgen was en ze stuurden ons naar de Fishermans Co-Op. De lokale vissers verhandelden daar hun vis. Ik nam de aanbevolen Calemaris en Phil de Fish and Chips. Achter de Co-Op bij de rivier met uitzicht op de achterkant van de camping aten we dit op, heerlijk eten op een supermooi plekje. Hierna maakten we een strandwandeling. Terug bij de camping was de lucht gevuld met honderden Flying Foxes. Zoveel herrie als ze maken wanneer ze net weer terugkeren in de bomen om te gaan slapen zo stil waren ze nu, een lucht vol. Ze bleven maar komen. Bij de tent hoorden we een oehoe geluid en vroegen ons af of dat een duif of een uil zou zijn. Zie ik plots op een paal een Frogmouth zitten, erg leuk, helaas niet vast kunnen leggen.
De volgende ochtend reden we door naar Byron Bay, een surfparadijs. Het was een hele klim naar de vuurtoren dus kozen we voor het gemak en reden tot we niet verder konden. Bij de vuurtoren hadden we mooi uitzicht. In de verte zagen we een groep dolfijnen. Toen we naar een ander uitzichtpunt liepen hoorden we een raar gegrom in de bosjes, dit bleek van parende wallabies te komen. Bij het volgende uitzichtpunt zagen we een grote zeeschildpad en roggen in het water onder ons. Byron Bay zelf vonden we een beetje druk dus besloten we meer het binnenland in te gaan richting Murwillumbah, waar we in het Mount Warning Rainforest kampeerden. Een oude hippie beheerde die camping. De brush turkeys namen stofbaden naast de tent. We namen een dip in het iets verkoelende, mooi gelegen zwembadje. Mount Warning is de op één na grootste caldera van de wereld. Met Colin hebben we geskypt en hij liet ons via Google maps de indrukwekkende caldera in zijn geheel zien. 60000 mensen maken per jaar de trip naar de top. Wij niet, liepen de volgende dag de korte maar mooie Lyre bird wandeling in het regenwoud. Geen Lyre Bird gezien overigens. We reden door de caldera langs verschillende kleine plaatsjes naar de rand van de krater waar de grens was tussen New South Wales en Queensland. Bij Natural bridge stopten we om de natuurlijk gevormde brug te bekijken, een leuke wandeling waar we een grote lizard zagen. Bij de waterval naast de brug is een grot waar we vleermuizen in zagen rondvliegen en er moeten glowworms zitten volgens het informatiebord.
Via Nerang in het binnenland reden we terug naar de kust en door het drukke en volgebouwde Brisbane naar Noosa Heads. Het was toen 39°C. Via de Tomtom zochten we een camping die niet meer bleek te bestaan en kwamen 20 km zuidelijker bij Coolum Beach terecht. We waren te moe om te koken en haalden een Big Mac aan de overkant van de weg. De campingplek was schitterend aan het strand, een zwoele avond en windstil. Het begon snachts zo erg te waaien dat de haringen uit de grond werden gerukt en de tent plat op ons werd geblazen. Gelukkig ging niets kapot.
Op 6 maart stonden we vroeg op, pakten de tent droog in onder bewolking en hadden een onverwachte skypesessie met Colin.
We waren van plan om in Noosa National park te gaan maar konden geen ingang vinden en niemand die we vroegen wist waar het was dus reden we maar door richting Gympie. Daar gaf het meisje bij het infocentrum ons goede tips gaf om te volgen. Te beginnen de Rainbow Beach, een uitloper van zand voor Fraser Island. Hier waren verschillende bushcampings waaronder 2 die met een 2WD toegankelijk waren. Wij kozen voor Sarawac. Op het strand kon men rijden met een 4WD. Zo konden ze op het uiterste puntje de pont op naar Fraser Island. Onder het maanlicht een strandwandeling gemaakt en Phil heeft nog een rugmassage gehad op het strand wegens scherpe pijn in zijn schouders. Een hele gezellige sfeer met kampvuurtjes en nachtvissers.
De volgende ochtend zijn we zodra we wakker waren om 5 uur een strandwandeling gaan maken. Een groep dolfijnen zwommen vlak voor ons en kleine visjes sprongen massaal uit het water, een mooi verjaardagscadeau. Phil heeft nog even gezwommen voordat we inpakten en doorreden richting Maryborough. Daar waren mooie oude koloniale gebouwen die je ook in andere steden vindt. In Nelson Park op Bargara Tourist Park zette we onze tent op met alleen een weg tussen de camping en de zee en boekten we een bezoek om baby schildpadden uit hun nest te zien komen op Mon Repos. Dit strand is afgesloten voor publiek zodat de zeeschildpadden rustig hun eieren kunnen leggen en de kleintjes de ruimte hebben om uit te komen zonder dat een nest vertrapt wordt. Sommige nesten waren verplaatst naar een iets hoger gelegen duin omdat ze anders weg zouden zijn geslagen door de orkaan. De avond was volgeboekt dus wij hadden voor de volgende avond afgesproken om 18.45 uur.
Naast ons op de camping stond Thea Fietje, een in Friesland geboren vrouw die 4 jaar was toen haar ouders naar Australie emigreerden. Het klikte wel tussen ons en we hebben uren zitten kletsen. Ze heeft een boek geschreven over haar leven 'Someones father someones son' en ik denk dat ik het meeste al gehoord heb maar ik ga het nog wel lezen.
We kampeerden onder een grote boom en het wemelde om ons heen van vlinders (blauwe tijgers) Doordat we 2 nachten bleven konden we weer een was draaien. We hebben in zee gezwommen en het zeewater was gewoon warm.
Bij het vetzamelpunt voor de schildpadden was het ontzettend druk, bleken er 5 groepen te zijn van ieder 25 personen en wij zaten in groep 5, dat was dus wachten. Ondertussen 2 documentaires gezien over de schildpadden met hetzelfde verhaal wat ze weten over het leven van de schildpadden. Om 22.45 uur mochten wij eindelijk het strand op. Onder strikte orders werden we naar een nest gebracht wat al uitgelopen was. Daar werden de uitgekomen eierschalen opgegraven en geteld en kregen we voor de 3e keer het video verhaal te horen. We kregen inmiddels al een beetje spijt dat we hiervoor hiernaartoe gekomen waren tot we rond 24 uur naar een nest werden gebracht dat op uitlopen stond. Ja hoor, in het maanlicht klom de ene na de andere schildpad uit het zand, zo leuk om te zien. Op zn minst 100 kleine schildpadjes die hun weg naar de branding begonnen. We kregen voor de 4e keer hetzelfde verhaal te horen maar nu maakte het ons niet meer uit. Ze werden eerst opgevangen in een afgerasterd stukje strand totdat alle schildpadjes uit het nest waren gekropen. Daarna vormden we een weg naar de branding waar een aantal mensen wijdbeens achter elkaar in het midden van gingen staan een lantaarn schijnend op de voeten van de persoon voor je. Zo werd er een lichtweg gevormd voor de schildpadjes om naar de zee te gaan. Ik stond er ook tussen en ze liepen ook over mn voeten, schattig om ze te zien. Inmiddels vertelde iemand voor de 5e keer hetzelfde verhaal en toen alle schildpadjes in zee waren en uit zicht konden we gaan. Om 1.30 uur waren we thuis maar toch erg leuk en bijzonder om het meegemaakt te hebben ondanks de poespas er omheen.